L’Enfant Rouge Carignan Cape of Good Hope 2018
5 mei 2024
Het is alweer even geleden dat ik in Parijs was. Ik kwam en kom er graag. Vroeger best weleens, bij vrienden die delen van het jaar in de Franse hoofdstad woonden. Slenteren over de boulevards en door de kleine straatjes, rondhangen in de trotse grote parken waar we de rosé redelijk koel konden houden in de fonteinen mits we snel doordronken om vervolgens frisse Picon bières te gaan drinken op de terrassen van wat ik me nu herinner Place des Vosges. Om aansluitend altijd goed te eten voor weinig (want ik ben met een heuse Limburgs/Parijse local op pad) in Quartier Latin of de Joodse wijk. Heel regelmatig aten we dan bij Noord-Afrikaanse restaurants waarvandaan Onweerstaanbare geuren verleidelijk over het hele arrondissement hingen als een lokroep om aan te schuiven. We dronken, hoe kan het ook anders, Franse wijn bij het Noord-Afrikaanse lekkers en sloten steevast af met calvados of ander sterk spul
bij een extreem pittige espresso. Parijs op haar allermooist, lang vervlogen tijden. Zomaar een herinnering die op een lentebries kwam aanwaaien terwijl ik las dat de wieken van de Moulin Rouge naar beneden zijn gesodemieterd. Best gevaarlijk, lijkt me. De cancan danseressen zijn er vast en zeker zonder kleerscheuren vanaf gekomen, dat kan bijna niet anders. Ik krijg trek in een glas lichtgekoelde vin rouge terwijl ik aan schaars geklede dames denk die op de vlucht zijn voor de vallende wieken van de molen.
Oops, terug naar de orde van de dag. In mijn glas L’Enfant Rouge Carignan Cape of Good Hope 2018. Wijn uit The Artisan Collection; stuk voor stuk voortreffelijke creaties met een persoonlijk verhaal van de wijnmaker uit Wellington. In dit geval gemaakt van de minder bekende druivensoort carignan. En ik maar denken dat carignan alleen in Spanje en Zuid-Frankrijk voorkomt en slechts zware logge in alcohol gedrenkte wijnen geeft. Ik weet niets van wijn, echt niets, dat blijkt maar weer, zeker niet van Zuid-Afrikaanse
wijnen. Want wat een stijlvolle ingetogen elegantie in mijn glas. Ik geniet al kijkend naar het etiket en lees het verhaal van de wijnmaker in kwestie, James McKenzie. Ook hij blijkt dierbare herinneringen te hebben aan de hoofdstad van La Douce France. Aan de Joodse wijk ook. Misschien liepen we er wel tegelijkertijd om te genieten van de geuren en kleuren van de uitgestalde etenswaren op de oudste markt van Parijs, Le Marché des Enfants Rouge. Ooit in de middeleeuwen stond op deze mooie plek een weeshuis, zo lees ik. De kinderen werden door de nonnen van weleer gekleed in rode manteltjes en van het een kwam door de tand des tijds het ander; het weeshuis werd een overdekte voedselmarkt en de naam laat zich raden. Ik hoop dat de weeskinderen destijds een goed heenkomen hebben gevonden, al maak ik me daar ruim 400 jaar later toch nog grote zorgen om door de verdrietige, lege blik van het weesmeisje op het etiket.
Maar de wijn is verrukkelijk, dat stemt me weer vrolijk. Ik ruik een vleugje sinaasappel zoals in de Picon bières destijds. En ook snuif ik oosterse kruiden op die volgens mij linea recta zijn opgestegen vanuit de Afrikaanse restaurants waar de couscous met verse kruiden, gewelde rozijnen en gemarineerde geroosterde kip exact hetzelfde rook, zo meen ik me (of wil ik me) zo’n 35 jaar later te herinneren. De smaak is licht en fris, maar tegelijk ook erg aanwezig door een fraaie balans en een extreem lange, prettige afdronk. Een ware ode aan de geuren en smaken van Le Marché des Enfants Rouge wat mij betreft. Chapeau, monsieur McKenzie! Misschien moest ik toch maar snel weer eens die kant op gaan met mijn geliefde. Na de Olympische Spelen van aankomende zomer welteverstaan. Terug naar de stad van de liefde, Le Marché des Enfants Rouge, le Moulin Rouge et naturellement, du vin rouge. Allemaal koren op mijn molen inderdaad.
Reactie plaatsen
Reacties